غمگین نپاش بر تنِ دفتر دوات را
گاهی بیا گریز بزن خاطرات را
اصلا بگو؟ کدام دلِ قدر ناشناس
رنجانده است دخترِ خوبِ دهات را
این چشم های نافذ باران گرفته ات
یادم می آورد شبِ خیس قنات را
آن کوچه های خاکی تا پاسِ شب رها
آن شب نشینِ ساده و بی سور و سات را
آن سفره ی همیشگی کاسه های ماست
خیساندنِ مداوم نانِ بیات را
آن دختری که با دو سه تا سکه ی سیاه
می ریخت توی جیبِ لباسش نشاط را ...
شاعر : خانم سپیده مختاری آبکنار
واقعا شعر زیبا و پر محتوایی بود!
ممنون
واقعا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
ممنون نظر لطفته
شعر زیبایی بود ... تاثیر گذار بود ..
به افتخار تمام دختران روستایی
ممنون
بزن ی کف مرتب به افتخارشون
like...
دمت گرم مرتضی جان با این مطلبت این مطلب به بعضیا یاداوری میکنه که کی هسستن واز کجا اومدن
خواهش دک م ع !!!
انشاا...که هاکاعه
دمت گرم رفیق
چیزی ندارم بگم
...
عکسش خیلی زیبا و البته دردآور بود
....
5
این که گفتین یعنی چه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!~!!!!!!!!!!!!!!!!!!
مثه همیشه عالی... اما تکراری
شعره رو وقت نکردم بخونم ولی حتما قشنگه.
خب تو که نخوندی پس چطور تکراریه...!!!!!!!!!!!
عکسه رو گفتم دادا
اهان
شرمنده دادا
خب پیدا نمیشد...
چه عکس غمگینی
دلم واسه این دختره میسوزه
دوست دارم بغلش کنم و ببوسمش